Փաստենք՝ նախորդ տարի տեղի ունեցած ԱԺ ընտրություններից առաջ, երբ Հայ ազգային կոնգրեսը համագործակցության փորձեր արեց «Բարգավաճ Հայաստան»-ի հետ՝ ընդդեմ Հանրապետական կուսակցության մենաշնորհի, ԲՀԿ-ն սահուն և հանգիստ վերածվեց քաղաքական գործոնի:

Թե որքան կտևի Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Բարև»-ի հեղափոխությունը և ինչ հանգուցալուծում կունենա՝ տակավին անհայտ է: Տեսանելի է միայն, որ խորհրդարանում ներկայացված քաղաքական ուժերը հիմա էլ Երևանի ավագանու ընտրություններին են պատրաստվում՝ ավարտված համարելով ՀՀ նախագահի ընտրություններն ու հետընտրական գործընթացները:

Մարտի 5-ի հանրահավաքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը իր պատկերավոր, հախուռն խոսքում հընթացս արեց նաև հայտարարություն, որ նվազագույնը դժվար է հասկանալ:

Խորհրդային քաղաքական ու տնտեսական համակարգի փլուզման հենց սկզբից Վրաստանում շատ թևաթափ ընդունեցին ստեղծված իրավիճակը, քանի որ ոչ մի ելք չէին տեսնում եղած արդյունաբերական կարողությունները տնտեսական նոր պայմաններին հարմարեցնելու հարցում: Շուտով պարզ դարձավ նաև, որ երկիրը կարող է հույսեր կապել գինեգործության, հանքային ջրերի, հացամթերքի և սպառման այլ արտադրատեսակների ոլորտի ձեռնարկությունների գործարկման հետ:

Այն, որ մինչև ինաուգուրացիա Սերժ Սարգսյանին շնորհավորում է Բարաք Օբաման, ընդ որում «շշկռացնող» ջերմությամբ, Քերիի նման բացարձակ չհիշեցնելով ընտրական գործընթացի «որոշ թերություններ», հետաքրքիր է «մի ուրիշ ձև»: Մանավանդ եթե հիշենք, որ նախորդ` 2008-ի ընտրություններին ԱՄՆ-ն այդպես էլ չշնորհավորեց։ Սերժ Սարգսյանի ինաուգուրացիային էլ մասնակցում էր ոչ թե ԱՄՆ-ի դեսպանը, այլ ընդամենը «սիրուն տղա», Թուրքիո փեսա Մեթ Բրայզան: 2008-ին ԱՄՆ-ը բավարարվեց ընդամենը ժողովրդին ուղերձ հղելով` ընտրությունների առիթով:

Իհարկե ` ոչ: Կա՞ այնտեղ վերահսկելի քաոսի բաղկացուցիչ: Կա՛: Ինչո՞ւ: Որովհետև ԲՀԿ-ում (և` ոչ միայն) համոզված են, որ իշխանությունները հենց այնպես «չուռացրեցին» «Ժառանգությունը»` յուր լիդերով հանդերձ` սկսյալ խորհրդարանական ընտրություններից:

2013 թ. նախագահական ընտրությունների հետընտրական փուլում իսկական խզվածք է առաջացել իրականության և պատրանքի միջև: Րաֆֆի Հովհաննիսյանի գլխավորած «Բարև» շարժումը հավակնում է վերածվելու թիվ մեկ ընդդիմադիր ուժի: Իրականում, նախագահական ընտրությանը մասնակցություն չցուցաբերած ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն, ունենալով խորհրդարանական ամբիոն և ընդդիմադիր գործունեություն վարելու պոտենցիալ, դեռևս խաղի մեջ են, և դժվար է պատկերացնել մի իրավիճակ, երբ այս ուժերը ճանաչեն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջնայնությունն ընդդիմադիր դաշտում: Քաղաքական գործունեություն վարելու հիմնական նպատակն ու գործառույթը իշխանություն ձեռք բերելն է:

Նախագահական ընտրություններից արդեն անցել է երկու շաբաթ: Ի՞նչ է կատարվել այդ երկու շաբաթում: Ոչինչ: Նոր` ոչինչ: Կարևոր` ոչինչ: Մնայուն` ոչինչ: Ես, իհարկե, տեղեկատվական վակուումի մեջ չեմ եղել, ոչ էլ առավոտյան նիհիլիստ եմ արթնացել: Առավել ևս` քաղաքական կուրության պատճառ չունեմ: Ոչ էլ օրիգինալության պահանջ: Հայաստանի Հանրապետությունում մնայուն ոչինչ չի կատարվում: Կատարվում է սովորական և, ինչպես փորձն է ցույց տալիս, վտանգավոր գործընթաց:

Մեր թերթը, որը հիանալի հասկանում է, թե ինչ դեր ունեն էներգետիկան և էներգակիրները ոչ միայն առանձին մարդկանց ու երկրների ճակատագրերում, այլև դրանց նշանակությունը համաշխարհային քաղաքական իրադարձություններում ու հակամարտություններում, կանոնավորապես անդրադառնում է այդ ոլորտի նոր միտումներին ու հայտնագործություններին։ Այսպես, առանց համեստություն խաղալու նշենք, որ դեռ մի քանի տարի առաջ մենք Հայաստանում առաջիններից մեկն սկսեցինք լուսաբանել գազի ու նավթի արդյունահանման ասպարեզում տեղի ունեցող փոփոխությունները, խոսել «թերթաքարային հեղափոխության» և գլոբալ գործընթացների համար նրա նշանակության մասին։ Այն ժամանակ շատերը բավական հոռետեսորեն ընդունեցին դա, առավել ևս, որ նույն տրամադրություններն ունեին նաև մեր «ավագ եղբայրները»։

Տա՜ղ-տո՜ւկ: Տա՜ղ-տո՜ւկ: Տա՜ղ-տո՜ւկ: Ես գիտեմ` այս բառերի համար ինձ մեղադրելու են շատ շատերը: Հատկապես նրանք, ովքեր նոր են սովորել բարևել և հավատացել են, որ հնարավոր է, ովքեր հավատացել են իրենց ու ուրիշին, նաև նրանք, ովքեր վաղուց ու անդարձ չեն հավատում ոչնչի ու ոչ մեկին ու համարում են, որ անհնար է: Ես մեղավոր չեմ, որ չեմ հավատում ոչ առաջինների ոգևորությանն ու հավատին, ոչ երկրորդների ցինիզմին ու անհավատությանը: Ես մեղավոր չեմ, որ այս ամենը, միևնույն է, անդառնալիորեն թատրոն է հիշեցնում ինձ, նույնիսկ եթե դերասաններն անկեղծանում են: Ես չեմ արդարանում, ոչ էլ մեղադրում եմ: Գուցե ես այնքան եմ շտապում, որ ինձ արդեն բնավ չի հուզում ընթացքը, ես արդյունք եմ ուզում, որովհետև վաղուց ունեմ այդ իրավունքը` ընդամենը նորմալ կյանքի: Որովհետև այդ իրավունքը ունենք բոլորս: